Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Αποχαιρετισμός



Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου του σωτηρίου έτους 2014 …
Μία καταληκτική ημερομηνία! Ε, εντάξει δεν ήρθε και η συντέλεια του κόσμου… Ούτε καν το τέλος αυτού του blog
Ενός blog που με δική μου υπαιτιότητα έμεινε στάσιμο περίπου εδώ και μισό χρόνο. Τώρα θα  πει κάποιος μια διαπίστωση δεν λέει και κάτι. Αφού τα γεγονότα δεν αλλάζουν.
   Το μόνο που θα ήθελα να γράψω είναι ότι ξαναεμφανίζομαι απλώς να σηματοδοτήσω το τέλος όχι της ύπαρξης αυτού του blog, αλλά απλώς της δικιάς μου συμμετοχής σε αυτό. Προσωπικά πιστεύω ότι μόνο και μόνο η μακροχρόνια απουσία μου από το blog, η οποία ειρήσθω εν παρόδω συντελέστηκε όχι τόσο επειδή έκρινα ότι δεν έχω να πω τίποτα ως άνθρωπος ο οποίος πάσχει από χρόνια ψύχωση, μιας και ας πούμε, θεραπεύθηκα… Όχι δεν είναι αυτό. Παρ’ ότι νιώθω σταθερά καλύτερα ή αν θέλετε σταθερά καλά, εξακολουθώ να είμαι σε αγωγή και να κάνω ψυχοθεραπεία. Και πιστεύω ότι ευτυχώς ή δυστυχώς, είτε βρίσκομαι σε αγωγή είτε όχι, είτε κάνω ψυχοθεραπεία είτε όχι, η θεραπεία της ψύχωσής μου με την κυριολεκτική έννοια της λέξεως θεραπεία, είναι ένας δρόμος που θα τραβήξω με σκοπό να βρω τη γαλήνη και τη λύτρωση, ως το τέλος αυτής της σύντομης και επιγείου ζωής μου.
   Λοιπόν, πιθανότατα όπως ανέλυσα και προηγουμένως να μπορούσα να έχω συνεχίσει το γράψιμο τους προηγούμενους μήνες. Αλλά η αλήθεια είναι ότι η καθημερινότητα λίγο και λίγο το ότι ξεσυνήθισα να γράφω μετά την πάροδο αρκετών εβδομάδων συν το γεγονός ότι η πορεία μου στη θεραπεία ήταν χωρίς κάποια υποτροπή και μάλλον εξελίσσεται ασύμπτωτος κατά κύριο λόγο, αυτά αθροιστικά τα δεδομένα υπήρξαν και οι λόγοι που το blog έμεινε άνευ ανάρτησης όλον αυτόν τον καιρό.
   Αλήθεια επίσης είναι πως τα γράφω όλα αυτά όχι τόσο λόγω της δικής μου καλής συνήθειας να λογοδοτώ για τα πράγματα και την εξέλιξη αν θέλετε των πραγμάτων που αναλαμβάνω, αλλά μετά από παρότρυνση της κοινωνικού λειτουργού της Κλίμακος, η οποία θα πρέπει να πω ότι είναι αυτή που μου πρότεινε και να αναλάβω να γράφω σε αυτό το blog παίρνοντας τη σκυτάλη από έναν άλλο φίλο, το Βασίλη, και την οποία εκτιμώ απεριόριστα για τη δουλειά που κάνει στην Κλίμακα (όπως και για τη δουλειά που έχουμε κάνει και μαζί στο παρελθόν) καθώς και για τη συνεργασία της όλους αυτούς τους μήνες. Χάρη λοιπόν στη συμβουλή της πως καλό είναι τα πράγματα να κλείνουν ωραία κι όχι άκομψα όπως ίσως εγώ θα επέλεγα μέσω της δικής μου σιωπής και πως είναι σωστό να γίνει μια αποχαιρετιστήρια ανάρτηση εκ μέρους μου, γράφω αυτά τα, όχι και λίγα τελικώς, λόγια…
   Θέλω λοιπόν ξανά να ευχαριστήσω τη Μαρία, όπως είναι το όνομά της, και να ευχηθώ καλή συνέχεια σε αυτήν και σε όποιον επιλέξει εκείνη να αναλάβει να γράφει για το blog όπως θα ήθελα να ευχαριστήσω και το γιατρό και πρόεδρο της ΄΄ΚΛΙΜΑΚΑ΄΄κ. Κ. Κατσαδώρο για την εμπιστοσύνη που μου δείξανε καθώς και τη βοήθεια που μου παρέχεται όχι μόνο σήμερα αλλά και αρκετά από τα τελευταία χρόνια, και συναπτώς, στο Κέντρο Ημέρας. Φυσικά ευχαριστώ κι όλους όσοι έκαναν τον κόπο να διαβάσουν τα γραφόμενά μου κι ακόμα περισσότερο ανέβασαν κάποιο σχόλιο. Εδώ, ζητώ συγγνώμη από όλους τα σχόλια των οποίων δεν απάντησα καθώς κι από εκείνους οι οποίοι έστειλαν σχόλιο άλλα λόγω δικής μου αβλεψίας (και κανενός άλλου) ή λάθους του συστήματος δεν το είδαν ανηρτημένο.
   Εύχομαι καλόν αγώνα σε όλους και ειρήνη σε όλον τον κόσμο. Γένοιτο!

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Άνοιξη !!! (Κείμενο αυτοκριτικής)

   Εικοστή πρώτη Μαρτίου, πρώτη ημέρα της Άνοιξης σήμερα... Ανοίγω, λοιπόν, το λάπτοπ μου, και θυμάμαι επιτέλους ότι έχω ανοιχτούς λογαριασμούς με το μπλογκ της Κλίμακα ... Και καθ' ό,τι δεν έχω σταθεί συνεπής μπλόγκερ, στενοχωρώντας ίσως κάποιον ή καποιους οι οποίοι τυχόν ενδιαφέρονται να διαβάσουν τα όσα γράφω δεν μπορεί παρά να μην δοκιμάσω συναισθήματα απογοήτευσης για την ίδια μου τη (μη) προσπάθεια και για όλους όσοι θα περίμεναν μετά και από την τελευταία μου ανάρτηση, μια τελείως διαφορετική εξέλιξη γι'αυτό το μπλογκ.
  
   Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι ιδιαιτέρως ευχαριστημένος από τον εαυτό μου τις τελευταίες αρκετές εβδομάδες και πιστεύω ότι παρά τις επιλογές που μου δίνονται να κρατιέμαι σε φόρμα και υγιής, κρατώντας τον εαυτό μου σε απόσταση ασφαλείας από (πιθανό) ψυχωσικό επεισόδιο, η αλήθεια είναι λοιπόν ότι μάλλον τις αφήνω τις ευκαιρίες που μου παρουσιάζονται δίχως εκμετάλλευση και φέρνοντας έτσι και τον εαυτό μου,αλλά και αυτούς που πιστεύουν σε μένα σε δυσχερή θέση...
  
    Οι άνθρωποι, λοιπόν, οι οποίοι δικαιούνται να τα έχουν μαζί μου είναι πολλοι τελευταίως!... Ξεχωρίζω, όμως, μιας και φιλοξενούμαι και κουράρομαι, εδώ, στην Κλίμακα, την ομάδα στην οποία συμμετέχω και παρά το ότι ήμουν αδιάθετος θα έπρεπε να προσπαθήσω να είμαι παρών στις συναντήσεις (και να μη τους ΄΄κρεμάσω΄΄ λείποντας κι απροειδοποίητα μάλιστα). Επίσης, τον πρόεδρο της Κλίμακα, που μου προσφέρει σημαντικές επιλογές κι ευκαιρίες να διάγω τον χρόνο μου σε υγιές περιβάλλον κι εγώ τον έχω παραπέμψει στις ΄΄καλένδες΄΄. Καθώς και άλλους που θα ήταν , ίσως, κάπως κουραστικό να τους αναφέρω ονομαστικώς.

    Αγαπητοί φίλοι, όπως ασφαλώς καταλαβαίνετε αυτό το κείμενο είναι μία αυτοκριτική για το τελευταίο διάστημα. Μπορεί, βεβαίως, πολλούς να μη τους αφορά, αλλά εν προκειμένω δεν θα μπορούσα να αναφερθώ σε κάτι άλλο και να έχω ΄΄άνετο ύπνο΄΄ το βράδυ. Άλλωστε, ένας λόγος ο οποίος με έπεισε να αρχίσω να γράφω σε αυτό το μπλογκ, είναι ότι μπορώ να γράφω το ο,τιδήποτε με απασχολεί κάθε φορά, χωρίς καμία λογοκρισία και δεύτερες σκέψεις. Και για όσο καιρό μου δίνεται το δικαίωμα από τους ανθρώπους της Κλίμακα, με τον ίδιο τρόπο θα συνεχίσω να γράφω.

   Ευχαριστώ όλους όσοι θέλησαν και διάβασαν αυτό το κείμενο, παρά τη σημαντική δική μου ασυνέπεια όλον αυτόν τον καιρό! Καλή μας Άνοιξη και καλή Πασχαλιά!




           

Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014

Καλώς σας (ξανα)βρήκα ...

   Χαίρετε και πάλι χαίρετε! Γράφω μετά από καιρό και ομολογώ ότι δεν θα το έκανα αν πρώτα δεν ένιωθα να μου λείπει η όλη διαδικασία ... Μάλιστα μ'αρέσει να πιστεύω ότι και κάποιοι από τους φίλους αναγνώστες πεθύμησαν να διαβάσουν κάτι από έμενα, αλλά πάλι η αλήθεια είναι ότι γράφω από εσωτερική ανάγκη, ανάγκη έκφρασης και ανάγκη να επικοινωνήσω ένα κομάτι του εαυτού μου. Έτσι έστω και ένας αναγνώστης θα ήταν αρκετός για να νιώσω δικαίωση για την προσπάθειά μου!

   Κάποτε είχα ρωτήσει τον γιατρό της ΄΄Κλίμακα΄΄ για την σύγχρονη μάστιγα που παίρνει επιδημιολογικές διαστάσεις... Για ποιά νόσο μιλάω; Μα φυσικά για την σκλήρυνση κατά πλάκας... Τον ρώτησα φυσικά πως επιδρά στον ανθρώπινο οργανισμό κι εκεινός ωσαν να ήταν αυτονόητο απαντά ΄΄με ώσεις΄΄ κι εγώ με ακόμη μεγαλύτερη αφέλεια ξαναρώτησα. Μα τι στο καλό σημαίνει αυτό!... Σημαίνει ότι χτυπάει και φεύγει, σαν κομμάντο ένα πράμα, μόνο που δεν ξέρεις αν θα ξαναχτυπήσει σε δύο μήνες ή σε δεκαπέντε χρόνια ή ίσως, και μακάρι, ποτέ πάλι!
  
   Αυτή η απάντηση μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα. Δεν θυμάμαι αν ρώτησα τον γιατρό ή μου το είπε από μόνος του, αλλά κάπως έτσι είναι τα πράγματα και για τη διαγνωσμένη και τόσο ΄΄αγαπημένη΄΄ σε  εμένα ψύχωση. Κι εξηγούμαι! Καλώς εχόντων των πραγμάτων ο πάσχων από ψύχωση και τί εννοώ καλώς εχόντων των πραγμάτων, να όπως στην περίπτωσή μου με ψυχιατρική και ψυχολολογική παρακολούθηση, ο οποίος παίρνει τακτικά την αγωγή του και με οικογενειακό περιβάλλον βεβαρυμένο μεν με εξασφαλισμένα δε τη στέγη, το φαγητό, το ρεύμα, το νερό και ούτω καθ' εξής μπορεί εφ'όσον είναι συνεπής και σε εγρήγορση να φτάσει στα γεράματά του χωρίς ιδιαίτερες παρενέργειες.

  Όμως πολλοί από εμάς δεν έχουν τα ως άνω προαπαιτούμενα και αλλοι όπως εγώ που τα έχουν, έχουν να κάνουν με μια πολύ ύπουλη αρρώστια η οποία δεν διστάζει με μικρές ή και μεγάλες υποτροπές, ωσάν άλλες ώσεις στην σκλήρυνση κατά πλάκας, να δείξει τα κοφτερά και αιμοβόρα (βλέπε ενεργοβόρα) δόντια της... Δεν ξέρω αν μου φταίει ο Χειμώνας που νιώθω να γκριζάρει η ψυχική μου διάθεση αλλά τους τελευταίους μήνες νιώθω αρκετά βραχυκυκλωμένος και κατώτερος των (εκπαιδευτικών) περιστάσεων. Επίσης, νιώθω μια κάποια βραδύτητα και αγκύλωση να με κυριεύουν στο σώμα μου. Το ψάχνω, βέβαια, αλλά νιώθω την αίσθηση της παραίτησης να με καταβάλλει...

   Ίσως  είναι λοιπόν ώρα, και σίγουρα είναι, να ξαναβάλω στην ζωή μου μερικές θεραπευτικές συνήθειες όπως η έκφραση της γνώμης και των συναισθημάτων μου, η γυμναστική, οι καθημερινές συζητήσεις με φίλους και γιατί όχι η ενασχόληση με τα τόσο αγαπημένα μου παιδιά ή και βρέφη, ει δυνατόν, και φυσικά το αγαπημένο μου διάβασμα!

   Μπορώ να πω ότι έγραψα αυτό το κείμενο χωρίς να διακόψω χρονικά, σχεδόν με τη μία, αν εξαιρέσουμε τις απαραίτητες διακοπές για εκφωνήσεις από το μικρόφωνο του ΄΄Κλιμαξ Plus΄΄, καθ' ότι μουσικό παραγωγός!!!, και καθώς το έγραψα στο PC του ραδιοθαλάμου. Νομίζω ότι ήταν δύο πολύ ικανοποιητικές ώρες για μένα. Ελπίζω κι εσείς να ωφεληθείτε από το κείμενο!

   Εις το επανιδείν! Να είστε όλοι και όλες καλά! Καλή επανεκκίνηση!!!   





Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Εσύ πότε παίρνεις άδεια;



   Χαίρετε και πάλι φίλοι! Χαίρετε μετά από ένα διάλειμμα αρκετών εβδομάδων … Διάλειμμα το οποίο έγινε εν μέρει εξ επιλογής και εν μέρει εξ ανάγκης… Το επέλεξα μεν λόγω μεγαλύτερων υποχρεώσεων στη σχολή που φοιτώ, αλλά οι οποίες υποχρεώσεις δεν είναι ότι δεν μου άφηναν καθόλου χρόνο, πρέπει να σημειώσω  (για να είμαι ειλικρινής). Ο πραγματικός λόγος ο οποίος με ανάγκασε να μη δίνω το σχεδόν τακτικό μου παρών σε αυτό το ιστολόγιο είναι ότι δεν ένιωθα την ανάγκη να με πιέζει να γράψω κάτι ακόμα, κάτι καινούριο ή διαφορετικό…

   Η διαδικασία του γραψίματος έχει ως εξής: σε κάποιες στιγμές οικειοθελούς ή μη απομόνωσης σκέφτομαι σχετικά με την ασθένεια που μου έχει διαγνωστεί, την ψύχωση, και πως μπορώ να τα ταιριάξω τα όσα τυχόν συνέβησαν σε ένα κείμενο με αρχή, μέση και τέλος για να τα εκθέσω σε ένα σχετικά ευρύ κοινό… Αυτό γινόταν αυτόματα μετά από περίπου 10 – 12 ημέρες από τη σύνταξη του αμέσως προηγούμενου κειμένου και για ένα με δύο ακόμα ημέρες το δούλευα στο μυαλό μου. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές δεν είχα καμία διάθεση να κάτσω να γράψω, όμως κάτι μαγικό συνέβαινε τότε. Κάτι με τραβούσε στον υπολογιστή μου και καθόμουν να γράψω ολόκληρο το κείμενο χωρίς να σηκώσω κεφάλι. Με μια αίσθηση ικανοποίησης να συνοδεύει κάθε φορά την τελευταία τελεία …

   Αυτή η ανάγκη δεν υφίσταται πια ή αν θέλετε έχει χάσει κάτι από την ισχύ της. Είτε ίσως επειδή αισθάνομαι μια μεγαλύτερη ανάγκη από αυτή να μη ΄΄μετράω΄΄ τόσο πολύ τα πράγματα (να μη τα ξεσκονίζω), είτε γιατί θεωρώ ότι με τα 25 περίπου κείμενα που έχω αναρτήσει έχει κλείσει ένας (πρώτος) ιδιαιτέρως πυκνός κύκλος αναρτήσεων και έχω την επιθυμία να δω που πηγαίνω πρώτα εγώ κι ύστερα που πηγαίνει αυτό το ιστολόγιο … Πολύ απλά, μέχρι τώρα είχα πάρει άδεια από τη σημαία και τώρα με αυτό το κείμενο είναι σα να ζητάω όχι άδεια απολύσεως, αλλά μια τιμητική, έτσι για την προσπάθεια … 

   Εύχομαι, λοιπόν, σε όλους Καλά Χριστούγεννα και καλόν αγώνα! Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε! Για οτιδήποτε νεώτερο είμαστε σε επαφή. Να είστε όλοι και όλες καλά!...





Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Είμαστε δυο, είμαστε τρεις ...



   Χαίρετε φίλοι! Αυτό το κείμενο είναι η συνέχεια του ακριβώς προηγούμενου … Εκεί είχα μιλήσει για την Μαρία αν θυμάστε, μια κοπέλα που περνάει δύσκολα κι έχει ανάγκη από φίλους και που θέλησαν να μου συστήσουν. Μετά, λοιπόν, από εκείνο το πρώτο τηλεφώνημα ακολούθησε και το καθοριστικό δεύτερο που κανόνιζε το, ας το πούμε, ραντεβού. Μόνο που ήταν ραντεβού για τρεις αφού θα παρευρισκόταν και η κοινή μας γνωστή.

   Αυτό, βέβαια, με προβλημάτισε για το πώς θα εξελισσόταν η συνάντηση, αλλά από την άλλη με ξεάγχωσε αφού τα πράγματα δεν θα πήγαιναν τελείως στα τυφλά. Έτσι, λοιπόν, έναν ωραίο σαββατιάτικο απόγευμα, από αυτά το τόσο γλυκά που μας χάρισε ο περασμένος Οκτώβρης συναντηθήκαμε στην έξοδο ενός μετρό.  Η πρώτη εντύπωση ήταν ενθαρρυντική καθ’ότι οι δυο τους με περίμεναν, και ειδικά εκείνη, η Μαρία, μου είχε τείνει το χέρι προς χειραψία προτού καν πλησιάσω, κι αυτό, ίσως, ήταν μια ένδειξη αμηχανίας. Μια απλή κοπέλα, λίγο κοντή και με 3 – 4 κιλά παραπάνω από το ιδανικό βάρος της. Με ένα συμπαθητικό πρόσωπο και μάλλον ένα καταβεβλημένο βλέμμα. Όλα καλά σκέφτηκα αφού εξωτερικά δεν με ελκύει θα είναι ευκολότερο να αναπτύξουμε μια φιλική σχέση.

   Προχωρήσαμε και πρότεινα να καθίσουμε σε ένα μαγαζί που συνηθίζω να πηγαίνω, να πιούμε έναν καφέ… Τελικά, την πρώτη μισή ώρα η Μαρία είχε πιει κιόλας όλον τον χυμό που είχε παραγγείλει και είχε μιλήσει ελάχιστα, αφού το τρίτο πρόσωπο της παρέας είχε την τάση να την αντικαθιστά κάθε φορά που τη ρωτούσα κάτι ή ακόμα ακόμα να την ΄΄παροτρύνει΄΄ να απαντήσει λες και επρόκειτο για οχτώ ετών παιδί, ΄΄έλα καλό μου, έλα Μαρία μου, πες κι εσύ την άποψή σου …΄΄, ΄΄αφού έχεις άποψη πες την΄΄. Τότε ήταν η ώρα  που μετάνιωσα ειλικρινώς για το γεγονός οτί συμφώνησα να έρθει και η κυρία μαζί μας … 

   Αφού μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, αποφάσισα ότι δεν πάει άλλο και την έβαλα στην θέση της: ΄΄επιτέλους αν η Μαρία θέλει να απαντήσει θα απαντήσει΄΄, είπα, ΄΄εδώ δεν πιέζουμε κανέναν να κάνει κάτι με το ζόρι΄΄…  Τότε φάνηκε να συναισθάνεται το λάθος της, αφού κατά βάθος είναι ευγενική ύπαρξη. Η αλήθεια είναι οτί κι η Μαρία δεν βοηθούσε πολύ την κατάσταση. Όμως, σίγουρα, εγώ δεν θα μπορούσα να την κατηγορήσω γι’ αυτό. Πόσες φορές στο παρελθόν έχω δεχθεί τις ιδιαιτέρως στοργικές φροντίδες από οικείους και γνωστούς κι όμως τις έχω απορρίψει αποδεικνύοντας έτσι πόσο κακός αγωγός είμαι στην προσέγγιση των άλλων.

   Έπειτα,  το απλανές βλέμμα της μου είναι τόσο οικείο αφού μου θυμίζει την γεμάτη από φόβο και αποξένωση κατάσταση που βρέθηκα δύο τουλάχιστον φορές στην ζωή μου, μετά από τις νοσηλείες μου στο Νοσοκομείο (για να μην αναφέρω άλλες φορές, ενδιάμεσες). Αυτό το βλέμμα, δυστυχώς, όποτε το ξαναπαρατηρώ στο περιβάλλον μου με παγώνει. Γιατί γνωρίζω πως αυτός που το έχει συναισθάνεται την εικόνα που δίνει προς τους άλλους και υποφέρει καταλαβαίνοντας την ΄΄περίεργη΄΄ εντύπωση που δίνει …

   Εν τέλει, η Μαρία έδειξε να λύνεται, μέχρι που μας τραγούδησε ένα τετράστιχο από ένα αγαπημένο της λαϊκό τραγούδι και μου είπε ότι πέρασε καλά εκείνο το βράδυ μετά από αρκετό καιρό. Έτσι, κατευθυνόμενοι προς το μετρό αποχαιρετιστήκαμε, κι αφήσαμε ανοιχτό το ενδεχόμενο να ξανασυναντηθούμε. Εγώ κι η Μαρία, αυτήν την φορά οι δυο μας …







  





    














  

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Γιατρέ, θεράπευσε τον εαυτό σου ...



   Χαίρετε και πάλι φίλοι μου! Σήμερα θα αναφερθώ σε ένα θέμα για το οποίο είχα κάποιον ενδοιασμό να γράψω. Και τούτο διότι περιλαμβάνει και κάποιο τρίτο πρόσωπο. Όμως, σκέφτηκα, δεν θα αναφερθώ προσωπικά και ονομαστικά παρά μόνο ως περίπτωση. Έτσι, και χωρίς να γίνομαι συγκεκριμένος θα σας πω για μια δεσποινίδα που θέλησαν να μου συστήσουν.

   Πριν από μερικές ημέρες μου έγινε ένα τηλέφωνο από κάποια οικογενειακή γνωστή με σκοπό να μου ζητήσει να μου γνωρίσει κάποια  κοπέλα η οποία είχε ανάγκη από νέες φιλίες. Αυτό βέβαια είναι εντάξει μαζί μου καθ’ότι και παρ’ότι έχω τον κύκλο μου θεωρώ πως είμαι ανοιχτός σε νέες φιλίες.

   Όμως, η κυρία η οποία τηλεφώνησε μου γνώρισε πως η ας την πούμε Μαρία είναι χωρίς κανένα φίλο, παρ’ότι έχει εργασία, και είναι πολύ κλειστός άνθρωπος, μιλάει λίγο και δεν ανοίγεται εύκολα. Ακόμα, ότι δεν έχει ιδιαίτερα ενδιαφέροντα. Έτσι, η πρώτη μου αντίδραση ήταν απορία που σκέφτηκε εμένα για μια τέτοια περίπτωση και η δεύτερη σκέψη ότι ΄΄ κοίτα τι μου έτυχε΄΄ και ΄΄ όλα τα’χαμε, αυτό το βάρος μας έλειπε΄΄. Όμως, πέρα από αυτή την γογγύζουσα διάθεση σκέφτηκα και κάτι περισσότερο συνειδητό, αμέσως έλαμψε στο μυαλό μου η φράση ΄΄ίατρέ, θεράπευσον σεαυτόν΄΄. Εδώ, δηλαδή, μέχρι πρότινος μπορεί να πει κανείς οτί βρισκόμουν στην θέση της, πώς τώρα να αναλάβω τέτοια ευθύνη;

    Η κυρία αυτή μου απάντησε πάντως πως με θεωρεί ικανό ομιλητή και ΄΄καλό ΄΄ παιδί, πράγμα που μου προξένησε ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση πώς μπορεί να το ξέρει αυτό, αφού η επαφή μας είναι σπάνια και τυπική. Πέρα από αυτό έκατσα και σκέφτηκα ή μάλλον μου δημιουργήθηκε ο συλλογισμός που μοιάζει να λέει πως έχουμε χρέος να δουλεύουμε τα χωράφια που γνωρίζουμε. Με άλλα λόγια, ποιος είναι περισσότερο κατάλληλος να  μιλήσει και να σχετιστεί με έναν εξαρτημένο, για παράδειγμα, παρά ένας που έχει περάσει από εξαρτήσεις, με την προϋπόθεση βέβαια ότι έχει αγκυροβολήσει σε ασφαλές λιμάνι έχοντας περάσει πρώτα απέναντι. 

   Το λοιπόν, η αρχική μου απάντηση στην κυρία αυτή για μια ενδεχόμενη συνάντηση με την Μαρία ήταν ότι μάλλον κάποιο λάθος κάνει που σκέφτηκε εμένα και πως θα την απογοητεύσω αλλά δεν θεωρώ τον εαυτό μου το κατάλληλο πρόσωπο για αυτήν την αποστολή. Όμως, μετά από την διεργασία την οποία ανέφερα κατέληξα να ανατρέψω αυτή μου την άποψη και να αφήσω την πόρτα ανοιχτή για μια συνάντηση. Αργότερα, το συζήτησα και με την ψυχοθεραπεύτριά μου κι εκεί κατάλαβα οτί κι αυτή η περίπτωση όπως κι όλα τα πράγματα χρειάζονται διάκριση. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να οριοθετήσω τη στάση μου και να μην αναλάβω ένα ρόλο θεραπευτή, που ούτως ή άλλως δεν μου αναλογεί και βέβαια δεν τον κατέχω κιόλας. Άλλωστε, μπορούμε πολύ απλά να μιλήσουμε ΄΄ για τον καιρό, την κατασκήνωση που πήγα και γενικότερα περί ανέμων και υδάτων΄΄, όπως μου ανέφερε.

   Έτσι, λοιπόν, οπλίστηκα και ετοιμάστηκα για μια συνάντηση με την κοπέλα που ονόμασα Μαρία. Τώρα για τη συνάντηση και το τι διαμείφθηκε σε αυτή νομίζω πως θα χρειαστεί ένα επιπλέον κείμενο. Ευχαριστώ που διαβάζετε αυτό το μπλόγκ. Περιμένω τα σχόλιά σας και εύχομαι εις το επανιδείν. Να είστε όλοι καλά!
  

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Mια ... διαμαρτυρόμενη επιταγή!


   Χαίρετε και καλό Φθινόπωρο ή μήπως καλό Χειμώνα; Στις μέρες μας, δυστυχώς, οι τέσσερις εποχές έχουν καταλήξει να είναι δύο: Χειμώνας & Καλοκαίρι. Ευτυχώς ακραία καιρικά φαινόμενα δεν έκαναν την εμφάνιση τους στη χώρα μας, μολαταύτα το κρύο μπήκε δυναμικά όσο και αιφνιδιαστικά στην καθημερινότητά μας. Αυτή η αλλαγή άλλους τους βρίσκει να χαίρονται και άλλους, σαφώς τους περισσότερους, τους βρίσκει να απειλούνται. Και εξηγούμαι αμέσως.

   Ως άνθρωπος ο οποίος έχω περάσει από την φάση του να μπαίνει ο Χειμώνας κι εγώ να είμαι τελείως απροετοίμαστος υλικά, πάντα αυτήν την εποχή δεν μπορεί το μυαλό μου παρά να πηγαίνει σε αυτούς που είναι κυριολεκτικά στο έλεος του Θεού, αλλά και στο έλεος των ανθρώπων. Ευτυχώς για μένα, που τώρα απολαμβάνω κάθε άνεση ζεστασιάς, η εμπειρία του να ζεις στο κρύο ήταν σύντομη και χωρίς περαιτέρω επιπτώσεις. Όμως δεν συμβαίνει το ίδιο για έναν ιδιαιτέρως μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας. Πόσος λόγος δεν γίνεται στα δελτία ειδήσεων για το επίδομα θέρμανσης; Και μάλιστα σε ακριτικές περιοχές που ταλανίζονται από χιόνια και πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Και έρχονται να ζητήσουν ένα μάτσο πιστοποιητικά ώστε να σου χορηγήσουν αυτό το επίδομα.  Αντί να θεωρείται a priori δεδομένο ως κοινωνικό αγαθό που είναι η θαλπωρή. 
   
 Μια από τις περισσότερο γνωστές φράσεις του Ευαγγελίου είναι ο έχων δύο χιτώνες να δίνει τον ένα. Κι όμως, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε και τρεις και τέσσερις και πέντε χιτώνες, ή πουκάμισα στην περίπτωσή μου, κι όμως δεν δίνουμε σε κάποιον που μπορεί να στερείται ακόμα και ενός. Εδώ θα πρέπει να τονίσω ότι κατά την άποψή μου η κοινωνική αλληλεγγύη ή κατ’άλλους η ελεημοσύνη δεν είναι μια πράξη που πρέπει να γίνεται μίζερα, επειδή έτσι πρέπει. Ούτε ακόμα ως μια πράξη οίκτου. 

    Και να σας πω γιατί. Οι άνθρωποι μιας πολιτείας, όπως και οι λαοί μεταξύ τους έχουν κάτι κοινό. Είμαστε όλοι αδέλφια. Και ποιος αδελφός βλέπει το αίμα του να στερείται ή να υποφέρει και δεν κινητοποιείται να τον απαλλάξει από την στενοχώρια του, από τον πόνο του ή από την ανέχειά του. Κατά την άποψή μου, και πολλών άλλων, όταν δίνεις παίρνεις. Και μάλιστα, αν θέλετε, το να δίνεις μπορεί να θεωρηθεί κάλλιστα μια εγωϊστική πράξη. Δίνω επειδή νιώθω καλά, προσοχή όμως όχι από επίδειξη γιατί αυτό είναι μια διαστροφή της συμπεριφοράς. Τι ωραία, λοιπόν, να είμασταν λίγο παραπάνω εγωϊστές!

   Και γράφοντας στο blog της Κλίμακα, δεν θα μπορούσα παρά να αναφέρω την συνεισφορά της στους αστέγους, σε πολλαπλά επίπεδα όσο και στο κομμάτι της ένδυσης. Έτσι, όσοι θα ήθελαν να ντύσουν κάποιους που τυχαίνει να μην έχουν χειμερινά ρούχα στην γκαρνταρόμπα τους (και συγχωρέστε μου το χιούμορ, να μην έχουν καν ντουλάπα και σπίτι), μπορούν να δώσουν, μπορούμε όλοι να δώσουμε από το περίσσευμά μας. Ξέρω ότι στην οδό Κωνσταντινουπόλεως δίνονται ρούχα δις την εβδομάδα σε όσους έχουν ανάγκη. Και στο ίδιο μέρος γίνονται δεκτές οι όποιες προσφορές. Για όσους πάλι πέφτει μακριά, υπάρχουν και οι κατά τόπους Μητροπόλεις που κάνουν, επίσης, εξαιρετική δουλειά.

  Ως επίλογο θα ήθελα να αναφέρω ότι δεν είχα σκοπό να γίνω ο Ζορό των πτωχών με αυτό το κείμενο (εννοώ ο αυτόκλητος υπερασπιστής τους), αλλά το έγραψα για να ικανοποιήσω μια εσωτερική ανάγκη. Μια επιταγή της συνειδήσεώς μου αν θέλετε, άσχετα από το αν αυτά τα λόγια θα βρουν ευήκοα ώτα ή μη. Σας ευχαριστώ και εις το επανιδείν!